Γέφυρα Του Ρίτσμοντ

Η γέφυρα του Ρίτσμοντ είναι αψιδωτή πέτρινη γέφυρα του 18ου αιώνα επί του ποταμού Τάμεση. Βρίσκεται στο δημοτικό διαμέρισμα του Ρίτσμοντ του νοτιοδυτικού Λονδίνου, και ενώνει την κύρια περιοχή του Ρίτσμοντ με το γειτονικό Τουίκεναμ. Αποτελεί την παλαιότερη σωζόμενη γέφυρα του Λονδίνου, χρονολογικά είναι η 8η που κατασκευάστηκε, είναι η μοναδική Γεωργιανής τεχνοτροπίας στην πόλη, και κηρύχθηκε προστατευόμενο κτίσμα το 1952. Στην περιοχή του Ρίτσμοντ είναι η 4η γέφυρα, μαζί με την μεγάλη γέφυρα του Τουίκεναμ, την γέφυρα του σιδηροδρομικού δικτύου που εξυπηρετεί τον σταθμό του Ρίτσμοντ, και την πεζογέφυρα του ποταμού. Κτίστηκε μεταξύ των ετών 1774 και 1777 και αντικατέστησε το πλοιάριο το οποίο έως τότε αναλάμβανε την μεταφορά των ταξιδιωτών από την μια όχθη στην άλλη. Η κατασκευή της γέφυρας χρηματοδοτήθηκε με εξαγορά μετοχών του δημοσίου από ιδιώτες οι οποίοι απέκτησαν μερίδιο ιδιοκτησίας στην γέφυρα, και η μετέπειτα συντήρηση της με διόδια τα οποία υπήρχαν έως το 1859. Το 1930 η γέφυρα πέρασε στην κυριότητα του δήμου του Ρίτσμοντ ο οποίος ανέλαβε τα κόστη συντήρησης της έκτοτε. Η όχθη του Ρίτσμοντ ονομάζεται παραδοσιακά ως όχθη του Σάρρεϋ, ενώ του Τουίκεναμ ως όχθη του Μίντλσεξ, από τις περιοχές στις οποίες ιστορικά ανήκαν οι αντίστοιχες όχθες. Η γέφυρα εξακολουθεί να διατηρεί σε μεγάλο βαθμό τον αρχικό σχεδιασμό της, με εξαίρεση τις εργασίες συντήρησης κατά την περίοδο 1937–40, όταν αυξήθηκε το πλάτος της και έγινε περισσότερο επίπεδη.

Η γέφυρα του Ρίτσμοντ είναι αψιδωτή πέτρινη γέφυρα του 18ου αιώνα επί του ποταμού Τάμεση. Βρίσκεται στο δημοτικό διαμέρισμα του Ρίτσμοντ του νοτιοδυτικού Λονδίνου, και ενώνει την κύρια περιοχή του Ρίτσμοντ με το γειτονικό Τουίκεναμ. Αποτελεί την παλαιότερη σωζόμενη γέφυρα του Λονδίνου, χρονολογικά είναι η 8η που κατασκευάστηκε, είναι η μοναδική Γεωργιανής τεχνοτροπίας στην πόλη, και κηρύχθηκε προστατευόμενο κτίσμα το 1952. Στην περιοχή του Ρίτσμοντ είναι η 4η γέφυρα, μαζί με την μεγάλη γέφυρα του Τουίκεναμ, την γέφυρα του σιδηροδρομικού δικτύου που εξυπηρετεί τον σταθμό του Ρίτσμοντ, και την πεζογέφυρα του ποταμού. Κτίστηκε μεταξύ των ετών 1774 και 1777 και αντικατέστησε το πλοιάριο το οποίο έως τότε αναλάμβανε την μεταφορά των ταξιδιωτών από την μια όχθη στην άλλη. Η κατασκευή της γέφυρας χρηματοδοτήθηκε με εξαγορά μετοχών του δημοσίου από ιδιώτες οι οποίοι απέκτησαν μερίδιο ιδιοκτησίας στην γέφυρα, και η μετέπειτα συντήρηση της με διόδια τα οποία υπήρχαν έως το 1859. Το 1930 η γέφυρα πέρασε στην κυριότητα του δήμου του Ρίτσμοντ ο οποίος ανέλαβε τα κόστη συντήρησης της έκτοτε. Η όχθη του Ρίτσμοντ ονομάζεται παραδοσιακά ως όχθη του Σάρρεϋ, ενώ του Τουίκεναμ ως όχθη του Μίντλσεξ, από τις περιοχές στις οποίες ιστορικά ανήκαν οι αντίστοιχες όχθες. Η γέφυρα εξακολουθεί να διατηρεί σε μεγάλο βαθμό τον αρχικό σχεδιασμό της, με εξαίρεση τις εργασίες συντήρησης κατά την περίοδο 1937–40, όταν αυξήθηκε το πλάτος της και έγινε περισσότερο επίπεδη.