Tunel Pieszy W Greenwich

Tunel pieszy w Greenwich leży pod Tamizą i łączy londyńskie dzielnice: Greenwich od strony południowej oraz Tower Hamlets od strony północnej. Tunel został zaprojektowany przez inżyniera sir Alexandra Binnie’go i zbudowany przez przedsiębiorstwo John Cochrane & Co. Projektowanie tunelu rozpoczęto w czerwcu roku 1899, otwarto go natomiast 4 sierpnia roku 1902. Tunel zastąpił drogie i czasami niepewne połączenie promowe i miał być przeznaczony dla pracowników doków i stoczni mieszkających po południowej stronie rzeki a pracujących na położonej po stronie północnej Isle of Dogs. Szyby wejściowe po obu stronach zostały przykryte szklanymi kopułami a w ich wnętrzu znalazły się windy i spiralne klatki schodowe dające pieszym dojście do spadzistego, wyłożonego kafelkami tunelu. Sam tunel, wykonany z lanego żelaza miał 370, 2 m długości, 3 m średnicy i położony był 15, 2 m pod wodą. Żelazne pierścienie połączone betonem zostały wyłożone około 200 000 kafelków. Północny koniec tunelu został zniszczony przez bomby w czasie II wojny światowej a jego naprawa wymagała instalacji grubych stalowo-betonowych pierścieni, co znacznie zmniejszyło średnicę tunelu na długości kilkunastu metrów. Tunel jest wygodnym połączeniem pomiędzy centrum Greenwich po stronie południowej a Island Gardens po stronie północnej, parkiem położonym na południowym końcu Isle of Dogs, skąd rozpościera się doskonały widok na dawny Greenwich Hospital, Queen’s House oraz Królewskie Obserwatorium Astronomiczne. Dzięki głębokiemu położeniu w tunelu jest chłodno nawet podczas upalnych dni.

Tunel pieszy w Greenwich leży pod Tamizą i łączy londyńskie dzielnice: Greenwich od strony południowej oraz Tower Hamlets od strony północnej. Tunel został zaprojektowany przez inżyniera sir Alexandra Binnie’go i zbudowany przez przedsiębiorstwo John Cochrane & Co. Projektowanie tunelu rozpoczęto w czerwcu roku 1899, otwarto go natomiast 4 sierpnia roku 1902. Tunel zastąpił drogie i czasami niepewne połączenie promowe i miał być przeznaczony dla pracowników doków i stoczni mieszkających po południowej stronie rzeki a pracujących na położonej po stronie północnej Isle of Dogs. Szyby wejściowe po obu stronach zostały przykryte szklanymi kopułami a w ich wnętrzu znalazły się windy i spiralne klatki schodowe dające pieszym dojście do spadzistego, wyłożonego kafelkami tunelu. Sam tunel, wykonany z lanego żelaza miał 370, 2 m długości, 3 m średnicy i położony był 15, 2 m pod wodą. Żelazne pierścienie połączone betonem zostały wyłożone około 200 000 kafelków. Północny koniec tunelu został zniszczony przez bomby w czasie II wojny światowej a jego naprawa wymagała instalacji grubych stalowo-betonowych pierścieni, co znacznie zmniejszyło średnicę tunelu na długości kilkunastu metrów. Tunel jest wygodnym połączeniem pomiędzy centrum Greenwich po stronie południowej a Island Gardens po stronie północnej, parkiem położonym na południowym końcu Isle of Dogs, skąd rozpościera się doskonały widok na dawny Greenwich Hospital, Queen’s House oraz Królewskie Obserwatorium Astronomiczne. Dzięki głębokiemu położeniu w tunelu jest chłodno nawet podczas upalnych dni.