Katedra Św. Dawida

Katedra św. Dawida (wal. Eglwys Gadeiriol Tyddewi, ang. St Davids Cathedral) – anglikańska katedra, jedna z najstarszych w Wielkiej Brytanii, należąca do Kościoła w Walii, zbudowana w St David’s na miejscu VI. wiecznego klasztoru św. Dawida. Przez stulecia była miejscem pielgrzymek do grobu św. Dawida i miejscem jego kultu. Na przestrzeni X i XI wieku, katedra była regularnie najeżdżana przez wikingów. Współczesna katedra została założona na mocy przywileju papieża Kaliksta II z 1123 roku. Budowa, którą rozpoczęto w 1181 roku, trwała długo i była kilkakrotnie przerywana. Katedra 3 stycznia 1963 roku została wpisana na listę Zabytków Walii pod nr 12537. PołożenieKatedra ma unikalne położenie, ponieważ znajduje się w rozległej zapadlinie, a do jej wejścia prowadzi w dół 39 stopni. Takie jej usytuowanie spowodowane było zamiarem niezwracania uwagi najeźdźców przybywających od strony morza. HistoriaOkres katolickiW roku swojej śmierci św. Dawid założył w Menevii opactwo. Po jego śmierci Menevię nazwano St David’s. W latach 645-1097 St David’s było wielokrotnie niszczone. Z oryginalnego kościoła św. Dawida oraz pochodzących sprzed XI wieku budynków do czasów współczesnych nic się nie zachowało, ponieważ ich pozostałości zniszczyli wikingowie podczas najazdów w latach 70. XI wieku; w roku 999 i 1080 zabili oni biskupów St David’s, Morgenaua i Abrahama. W 1081 roku St David’s odwiedził Wilhelm Zdobywca, żeby się tu pomodlić i przypuszczalnie zbadać strategiczne zalety miejscowości z powodu jej bliskiej odległości od Irlandii. W 1115 król Henryk I mianował biskupem Bernarda, który w 1123 uzyskał z rąk papieża Kaliksta II przywilej na ustanowienie w St David’s centrum pielgrzymkowego, a w 1131 poświęcił katedrę.

Katedra św. Dawida (wal. Eglwys Gadeiriol Tyddewi, ang. St Davids Cathedral) – anglikańska katedra, jedna z najstarszych w Wielkiej Brytanii, należąca do Kościoła w Walii, zbudowana w St David’s na miejscu VI. wiecznego klasztoru św. Dawida. Przez stulecia była miejscem pielgrzymek do grobu św. Dawida i miejscem jego kultu. Na przestrzeni X i XI wieku, katedra była regularnie najeżdżana przez wikingów. Współczesna katedra została założona na mocy przywileju papieża Kaliksta II z 1123 roku. Budowa, którą rozpoczęto w 1181 roku, trwała długo i była kilkakrotnie przerywana. Katedra 3 stycznia 1963 roku została wpisana na listę Zabytków Walii pod nr 12537. PołożenieKatedra ma unikalne położenie, ponieważ znajduje się w rozległej zapadlinie, a do jej wejścia prowadzi w dół 39 stopni. Takie jej usytuowanie spowodowane było zamiarem niezwracania uwagi najeźdźców przybywających od strony morza. HistoriaOkres katolickiW roku swojej śmierci św. Dawid założył w Menevii opactwo. Po jego śmierci Menevię nazwano St David’s. W latach 645-1097 St David’s było wielokrotnie niszczone. Z oryginalnego kościoła św. Dawida oraz pochodzących sprzed XI wieku budynków do czasów współczesnych nic się nie zachowało, ponieważ ich pozostałości zniszczyli wikingowie podczas najazdów w latach 70. XI wieku; w roku 999 i 1080 zabili oni biskupów St David’s, Morgenaua i Abrahama. W 1081 roku St David’s odwiedził Wilhelm Zdobywca, żeby się tu pomodlić i przypuszczalnie zbadać strategiczne zalety miejscowości z powodu jej bliskiej odległości od Irlandii. W 1115 król Henryk I mianował biskupem Bernarda, który w 1123 uzyskał z rąk papieża Kaliksta II przywilej na ustanowienie w St David’s centrum pielgrzymkowego, a w 1131 poświęcił katedrę.